top of page

História/Geschiedenis

Nossa História 

O projeto Simal, é um desdobramento dos esforços do trabalho de Guido Steeman, que desde o ano 2000, quando ainda morava na Bélgica elabora projetos em prol de ajudar instituições que desenvolvem ações sociais para melhorar as condições de vida da população mais vulnerável.

 Na Bélgica, começou com pequenas ações, como ‘a noite do Brasil’, onde era organizado um jantar anual com vendas de convites e também organizava feiras com produtos confeccionados por pessoas do bairro da Mata Escura ligadas a um projeto social. Guido esteve no Brasil pela primeira vez no ano 2000 acompanhando o seu pai André Steeman, que sempre visitava o padre belga Michel Ramon, fundador da Acopamec (Associação das Comunidades Paroquiais da Mata Escura e Calabetão), bairros localizados na periferia de Salvador.

Nessa visita, andou em muitas comunidades vendo de perto a realidade chocante de misérias e violências onde tantas famílias são obrigadas a viver. Voltando à Bélgica, começou com pedidos de doações, fazer palestras em escolas, reuniões com governos, municípios, diocese e outras organizações não governamental. Os recursos arrecadados nessas ações eram destinados para a Acopamec.

Desde o ano de 2009, quando veio morar no Brasil, até o ano de 2016, trabalhou como voluntário na Acopamec. Nessa instituição, foi professor de arte culinária internacional e fez aproximadamente 90 projetos para a arrecadação de fundos junto ao governo belga, escolas, amigos, diocese e municípios de Brugge, sua cidade.  Mesmo trabalhando na Acopamec, já no ano de 2014, começou também a trabalhar no Ceifar (Centro de Integração Familiar), no bairro de Tancredo neves.

Guido saiu da Acopamec no ano de 2017, ficando somente com o trabalho no Ceifar até o fim do ano de 2023. Porém, os cursos de informática e as aulas de dança, projetos que eram financiados pelo grupo de amigos belgas estavam em pleno funcionamento com grande proveito para as crianças e jovens do bairro de Tancredo Neves. Alguns jovens do curso de informática conseguiram emprego graças também ao certificado do curso.

 As aulas de danças, eram/são um deleite para as meninas que vivem quase sempre oprimidas pelas questões da violência no bairro e não tem acesso fácil aos bens culturais da cidade. Por essa razão, tanto Guido quanto os amigos belgas, que financiam essas atividades acharam que seria bom continuar com essas ações em outro local de realidade similar. Pensou-se então, em criar um novo projeto dando continuidade a essas atividades e acrescentando o atendimento psicológico para ser desenvolvido em outro espaço mais neutro e independente; foi quando a professora Ilsa Carla Santos, apresentou a Escola Municipal Jardim Santo Inácio onde é professora.

O projeto Simal, foi apresentado a direção da escola que recebeu a ideia com muito boa vontade e entusiasmo. Houveram algumas reuniões para esclarecimentos sobre o projeto e também sobre as normas da escola e do município, chegando a uma boa parceria.

Quanto ao trabalho no Ceifar, foram 9 anos de voluntariado. Com uma grande experiência em fazer projetos para arrecadar fundos para a Acopamec, Guido não teve muitas dificuldades em continuar esse trabalho no Ceifar. Porém, a diferença estava no fato de que a instituição estava com grandes dificuldades, pois o seu grande e principal parceiro Bridderlech Deelen Luxemburgo estava prestes a encerrar a parceria com a instituição, o que veio a ser concretizado no ano de 2016. O Ceifar precisava encontrar urgente meios de sobreviver. Diante dessa previsão, em 2014, um membro da família da fundadora Simonne Debouck, o convidou para conhecer a instituição e também sem rodeios pedir-lhe ajuda. Guido aceitou, e então começou a trabalhar no Ceifar já procurando recursos para ajudar a mantê-la. Viajou muitas à Bélgica e ali fez “peregrinação” de porta em porta procurando parcerias. Conseguiu muitos recursos para ajudar na sobrevivência do Ceifar e realizou diversos projetos em parceria com a Bélgica.

No Ceifar, realizou aproximadamente 50 projetos, além dos imediatos em caráter de sobrevivência, realizou construções, reformas e aquisição de equipamentos para diversos espaços da instituição. Foi também um grande incentivador da cultura nesse espaço.

Na sua jornada no Brasil, Guido sempre contou com o apoio imprescindível da sua esposa Maria Seydel, dos seus filhos e de seus fiéis amigos que foram aumentando ao longo dos anos formando o Clube des Amis.

Guido tem 72 anos, é natural de Bruges e pai de dois filhos e dois netos. No Brasil conheceu a sua segunda esposa, Maria Seydel, que tem três filhos e dois netos. Ele estudou na escola de hotelaria Ter Duinen. Enquanto trabalhava no abrigo 'Casa Maria Goretti', fez a formação 'Educadores em atividade' e posteriormente obteve a pós-graduação em ortopedagogia. Em 1984 tornou-se cozinheiro no Seminário de Bruges. Em 2000 visitou pela primeira vez o Brasil, onde encontrou Maria e se mudou para o Brasil em 2009

P3291741.JPG

Turma de culinária (2011)

P1000795.JPG

Turma de culinária para adultos (2011)

05.22 CATUSSABA (25).JPG

Turma de culinária (2012)

IMG-20221023-WA0095.jpg

Jantar solidário 2022-Club des Amis

IMG-20211111-WA0030.jpg

Oficina de Dança 2021

P1110152.JPG

Visita do embaixador e cônsul da Bélgica

P1150747.JPG

Vriendengroep projecten - 20ste Avondje-Uit 2008

05.08 aniversario (4).jpg

Kookcursus 2014

99a05ca3a597a21a7824aab452869b22.jpg

Met leerlingen en prof. Gabriela - 2014

IMG-20210629-WA0001.jpg

Leerlingen van school Kouterkind - Merkem 2021

IMG_20191127_193158359_BURST001.jpg

Optreden jongeren AMES - Opening cultuurzaal 2019

IMG_20231123_145001721.jpg

Optreden danscursus tijdens afscheid 2023

Geschiedenis

Het project Simal vloeit voort uit de inspanningen van Guido Steeman, die sinds 2000, toen hij nog in België woonde, projecten ontwikkelde om instellingen te helpen die met hun sociale werking de levensomstandigheden van de meest kwetsbare bevolkingsgroepen proberen te verbeteren.

In België begon het met kleine acties, zoals ‘Avondje-Uit’, waarbij jaarlijks een diner werd georganiseerd ten voordele van Acopamec  alsook geschenk- en kerstmarkten beurzen met verkoop van producten gemaakt door mensen uit de wijk Mata Escura. Guido was in 2000 voor het eerst in Brazilië, samen met zijn vader pr. André Steeman, die jarenlang de Belgische priester Michel Ramon bezocht en bijstond. Pr. Michel is stichter en voorzitter van Acopamec (Vereniging van de Parochiegemeenschappen van Mata Escura en Calabetão), wijken gelegen aan de rand van Salvador.

Tijdens dit bezoek bezocht hij vele gemeenschappen en zag hij van dichtbij de schokkende realiteit van de ellende en het geweld waarin zoveel gezinnen gedwongen waren te leven. Terug in België begon hij samen met een vriendengroep financiële steun te zoeken, het geven van voordrachten op scholen, ontmoetingen met overheden, gemeenten, bisdom en andere niet-gouvernementele organisaties. De middelen die met deze acties werden opgehaald, waren bestemd voor Acopamec.

Vanaf 2009, toen hij in Brazilië kwam wonen, tot 2016 werkte hij als vrijwilliger in Acopamec. In deze instelling was hij leraar internationale keuken en zaalopleiding en voerde hij ongeveer 90 projecten uit met fondsen verworven bij de provincie West-Vlaanderen, Koning Boudewijnstichting, gemeente Oostkamp, scholen, vrienden, bisdom Brugge en zijn stad Brugge. Hoewel hij in Acopamec werkte, begon hij in 2014 ook te werken bij Ceifar in de wijk Tancredo Neves.

Guido verliet Acopamec in 2017 en zette zich in voor Ceifar, waar hij tot eind 2023 werkte. Eind 2023 beëindigde hij vanwege leeftijd en persoonlijke redenen de samenwerking met Ceifar. De computercursussen en danslessen, projecten die gefinancierd werden door de groep Belgische vrienden, draaiden echter volop en waren van groot nut voor kinderen en jongeren in de wijk Tancredo Neves. Sommige jongeren van de cursus informatica kregen een baan dankzij het verkregen certificaat. De danslessen waren/zijn een vreugde voor de meisjes die vrijwel altijd onderdrukt worden door geweld in de buurt en geen gemakkelijke toegang hebben tot de culturele rijkdommen van de stad. Om deze reden vonden zowel Guido als zijn Belgische vrienden, die deze activiteiten financieren, het goed om deze acties voort te zetten op een andere plek met een vergelijkbare realiteit. Er werd toen nagedacht over het starten van een nieuw project om deze activiteiten en psychologische zorg voort te zetten in een andere, meer neutrale en onafhankelijke ruimte. Het was toen dat lerares Ilsa Carla Santos de gemeentelijke school Jardim Santo Inácio presenteerde waar zij lerares is. Het Simal-project werd voorgelegd aan de schoolleiding, die het idee met grote welwillendheid en enthousiasme ontving. Er waren enkele bijeenkomsten om het project en ook de regels van de school en de gemeente te verduidelijken, waardoor we tot een goede samenwerking konden komen.

Gedurende 9 jaren werkte Guido als vrijwilliger in Ceifar. Met zijn uitgebreide ervaring in het uitvoeren van projecten en het bijeen halen van de nodige fondsen voor Acopamec, had Guido niet veel moeite om dit werk bij Ceifar voort te zetten. Het verschil zat hem echter in het feit dat de instelling in grote moeilijkheden verkeerde, aangezien haar grootste en belangrijkste partner Bridderlech Deelen Luxemburgo op het punt stond de samenwerking met de instelling te beëindigen, wat ook effectief in 2016 gebeurde. Ceifar moest dringend manieren vinden om te overleven. Gezien deze vooruitzichten nodigde een familielid van de stichste Simonne Debouck hem uit om in 2014 de instelling te bezoeken en ook zijn om hulp te vragen. Guido accepteerde het en ging vervolgens bij Ceifar werken, op zoek naar middelen om het te helpen onderhouden. Hij reisde elk jaar naar België en maakte een ‘pelgrimstocht’ van deur tot deur op zoek naar partnerschappen. Hij verzamelde vele fondsen om Ceifar te helpen overleven en voerde verschillende projecten uit in samenwerking met België.

Bij Ceifar waren dat er ongeveer 50, naast directe hulp zoals voeding, waren er ook bouw-, en renovatiewerken en aanschaf van materiaal voor de verschillende ruimtes in de instelling. Hij was ook een groot voorvechter op gebied van cultuur.

In Brazilië en op de reizen naar België kon Guido altijd rekenen op de essentiële steun van zijn vrouw Maria Seydel, zijn kinderen en zijn trouwe vrienden, die hij in de loop der jaren uitbreidde door de ‘Clube des Amis’ te vormen.

Guido is 72 jaar, afkomstig van Brugge en vader van twee kinderen en twee kleinkinderen. In Brazilië leerde hij zijn tweede vrouw kennen, Maria Seydel, die zelf drie kinderen en twee kleinkinderen heeft. Hij volgde les in de hotelschool Ter Duinen. Terwijl hij werkte in het opvanghuis ‘Home Maria Goretti’ volgde hij de vorming ‘Opvoeders in dienstverband’ en verwierf nadien een graduaat in orthopedagogie. In 1984 werd hij kok van het Grootseminarie in Brugge. In 2000 trok hij voor het eerst naar Brazilië, waar hij later Maria zou ontmoeten om uiteindelijk in 2009 te verhuizen naar Brazilië.

bottom of page