História/Geschiedenis

Het project Simal vloeit voort uit de inspanningen van Guido Steeman, die sinds 2000, toen hij nog in België woonde, projecten ontwikkelde om instellingen te helpen die met hun sociale werking de levensomstandigheden van de meest kwetsbare bevolkingsgroepen proberen te verbeteren.

In België begon het met kleine acties, zoals ‘Avondje-Uit’, waarbij jaarlijks een diner werd georganiseerd ten voordele van Acopamec  alsook geschenk- en kerstmarkten beurzen met verkoop van producten gemaakt door mensen uit de wijk Mata Escura. Guido was in 2000 voor het eerst in Brazilië, samen met zijn vader pr. André Steeman, die jarenlang de Belgische priester Michel Ramon bezocht en bijstond. Pr. Michel is stichter en voorzitter van Acopamec (Vereniging van de Parochiegemeenschappen van Mata Escura en Calabetão), wijken gelegen aan de rand van Salvador.

Tijdens dit bezoek bezocht hij vele gemeenschappen en zag hij van dichtbij de schokkende realiteit van de ellende en het geweld waarin zoveel gezinnen gedwongen waren te leven. Terug in België begon hij samen met een vriendengroep financiële steun te zoeken, het geven van voordrachten op scholen, ontmoetingen met overheden, gemeenten, bisdom en andere niet-gouvernementele organisaties. De middelen die met deze acties werden opgehaald, waren bestemd voor Acopamec.

Vanaf 2009, toen hij in Brazilië kwam wonen, tot 2016 werkte hij als vrijwilliger in Acopamec. In deze instelling was hij leraar internationale keuken en zaalopleiding en voerde hij ongeveer 90 projecten uit met fondsen verworven bij de provincie West-Vlaanderen, Koning Boudewijnstichting, gemeente Oostkamp, scholen, vrienden, bisdom Brugge en zijn stad Brugge. Hoewel hij in Acopamec werkte, begon hij in 2014 ook te werken bij Ceifar in de wijk Tancredo Neves.

Guido verliet Acopamec in 2017 en zette zich in voor Ceifar, waar hij tot eind 2023 werkte. Eind 2023 beëindigde hij vanwege leeftijd en persoonlijke redenen de samenwerking met Ceifar. De computercursussen en danslessen, projecten die gefinancierd werden door de groep Belgische vrienden, draaiden echter volop en waren van groot nut voor kinderen en jongeren in de wijk Tancredo Neves. Sommige jongeren van de cursus informatica kregen een baan dankzij het verkregen certificaat. De danslessen waren/zijn een vreugde voor de meisjes die vrijwel altijd onderdrukt worden door geweld in de buurt en geen gemakkelijke toegang hebben tot de culturele rijkdommen van de stad. Om deze reden vonden zowel Guido als zijn Belgische vrienden, die deze activiteiten financieren, het goed om deze acties voort te zetten op een andere plek met een vergelijkbare realiteit. Er werd toen nagedacht over het starten van een nieuw project om deze activiteiten en psychologische zorg voort te zetten in een andere, meer neutrale en onafhankelijke ruimte. Het was toen dat lerares Ilsa Carla Santos de gemeentelijke school Jardim Santo Inácio presenteerde waar zij lerares is. Het Simal-project werd voorgelegd aan de schoolleiding, die het idee met grote welwillendheid en enthousiasme ontving. Er waren enkele bijeenkomsten om het project en ook de regels van de school en de gemeente te verduidelijken, waardoor we tot een goede samenwerking konden komen.

Gedurende 9 jaren werkte Guido als vrijwilliger in Ceifar. Met zijn uitgebreide ervaring in het uitvoeren van projecten en het bijeen halen van de nodige fondsen voor Acopamec, had Guido niet veel moeite om dit werk bij Ceifar voort te zetten. Het verschil zat hem echter in het feit dat de instelling in grote moeilijkheden verkeerde, aangezien haar grootste en belangrijkste partner Bridderlech Deelen Luxemburgo op het punt stond de samenwerking met de instelling te beëindigen, wat ook effectief in 2016 gebeurde. Ceifar moest dringend manieren vinden om te overleven. Gezien deze vooruitzichten nodigde een familielid van de stichste Simonne Debouck hem uit om in 2014 de instelling te bezoeken en ook zijn om hulp te vragen. Guido accepteerde het en ging vervolgens bij Ceifar werken, op zoek naar middelen om het te helpen onderhouden. Hij reisde elk jaar naar België en maakte een ‘pelgrimstocht’ van deur tot deur op zoek naar partnerschappen. Hij verzamelde vele fondsen om Ceifar te helpen overleven en voerde verschillende projecten uit in samenwerking met België.

Bij Ceifar waren dat er ongeveer 50, naast directe hulp zoals voeding, waren er ook bouw-, en renovatiewerken en aanschaf van materiaal voor de verschillende ruimtes in de instelling. Hij was ook een groot voorvechter op gebied van cultuur.

In Brazilië en op de reizen naar België kon Guido altijd rekenen op de essentiële steun van zijn vrouw Maria Seydel, zijn kinderen en zijn trouwe vrienden, die hij in de loop der jaren uitbreidde door de ‘Clube des Amis’ te vormen.

​

Guido is 72 jaar, afkomstig van Brugge en vader van twee kinderen en twee kleinkinderen. In Brazilië leerde hij zijn tweede vrouw kennen, Maria Seydel, die zelf drie kinderen en twee kleinkinderen heeft. Hij volgde les in de hotelschool Ter Duinen. Terwijl hij werkte in het opvanghuis ‘Home Maria Goretti’ volgde hij de vorming ‘Opvoeders in dienstverband’ en verwierf nadien een graduaat in orthopedagogie. In 1984 werd hij kok van het Grootseminarie in Brugge. In 2000 trok hij voor het eerst naar Brazilië, waar hij later Maria zou ontmoeten om uiteindelijk in 2009 te verhuizen naar Brazilië.